Ze sprongen over mijn bevestiging… – Een verhaal over het loslaten van de giftige familie
In één zin: dit is het verhaal van hoe ik leerde herkennen dat mijn bevestiging en grenzen voortdurend werden genegeerd, waarom ik besloot los te laten en welke stappen mij hielpen herstellen zonder mezelf te verliezen.
Inleiding
Familie hoort veiligheid te geven: grond onder je voeten, een plek waar je kunt landen en jezelf kunt zijn. Maar soms is het tegenovergestelde waar — en pas na jaren merk je dat jouw woorden, je grenzen en je bevestigingen consequent zijn overgeslagen. Dat gebeurde mij.
Dit artikel combineert een persoonlijk verhaal met praktische handvaten. Als je in een soortgelijke situatie zit: je bent niet alleen, en het is oké om te kiezen voor je eigen geestelijke gezondheid.
Wat bedoel ik met “ze sprongen over mijn bevestiging”?
Met die zin bedoel ik: telkens wanneer ik probeerde iets uit te spreken — een behoefte, een grens, een eerlijk gevoel — werd dat geannuleerd, klein gemaakt of verdraaid. Niet één keer, maar systematisch. Mijn aanwezige bevestiging dat ik waardig was om gehoord te worden, werd genegeerd. Dat knaagde langzaam weg aan mijn gevoel van zelfwaarde.
De herkenbare patronen van giftige familieverhoudingen
Niet elke ruzie of botsing is “giftig”. Maar bepaalde patronen komen vaak terug en zijn signalen dat relaties ongezond zijn:
- Minimaliseren: jouw gevoelens worden afgedaan als “overdreven” of “drama”.
- Gaslighting: feiten worden verdraaid zodat jij aan je eigen herinnering of verstand gaat twijfelen.
- Controle & manipulatie: relaties waarin schuld, stilzwijgen of schaamte gebruikt worden om jouw gedrag te sturen.
- Herhaald negeren: jouw grenzen worden telkens overschreden zonder echte excuses of verandering.
- Emotionele incest/verbanden: ongepaste rolwisseling waarbij jij emotionele zorg of verantwoordelijkheid draagt die niet de jouwe is.
Mijn verhaal — hoe het bij mij opbouwde
In het begin gaat het geleidelijk. Een grap die net iets te ver gaat, een opmerking over hoe ik mijn leven leid, een klein advies dat voelt als kritiek. Ik nam het voor lief; familie, dacht ik, hoort erbij. Maar de kleine gebeurtenissen stapelden zich op — verjaardagen waar mijn mening werd weggelachen, familiebijeenkomsten waar ik het gesprek niet mocht voeren, en momenten waarop mijn grenzen werden genegeerd (telefoontjes in mijn pauze, ongevraagde bezoeken, het binnendringen van mijn woonruimte zonder aan te kloppen).
Er was één gebeurtenis die alles veranderde. Ik had duidelijk aangegeven dat ik niet wilde dat er ongevraagd advies over mijn relatie gegeven werd door een tante die altijd hard oordeelde. Op diezelfde dag werd een langere familiediscussie áán mij gewijd — zonder mij in de kamer. Ik hoorde later hoe men mijn keuzes had besproken, parodieën maakten van mijn argumenten en nog lachte ook. Dat moment voelde als een definitief overslaan van mijn bevestiging: ze sprongen letterlijk over wat ik had gezegd.
“Ze hadden mijn woorden gehoord en deden alsof ze lucht waren.”
Die avond, alleen thuis, voelde ik een rilling: ik hoorde mezelf denken dat mijn stem er niet toe deed. Dat besef bracht een verdriet en een woede die ik niet langer wilde verdragen.
