Er zijn geen stappen om te volgen als een standaardrecept.
Maar er is een proces —
een zachte, experimentele daad van aandacht.
- Snijd de appel in dunne plakjes:
Schil hem niet.
Was hem goed.
Snijd hem in cirkels —
of in reepjes.
Laat de kern zichtbaar —
of verwijder hem.
Kies. - Bak de appel even (optioneel):
Verwarm een pan.
Giet 1 theelepel olie.
Bak de appel 2 minuten —
tot hij zacht wordt.
Niet bruin.
Niet gekarameliseerd.
Zacht. - Verwarm de tortilla’s:
Leg ze 10 seconden op een pan.
Of in de oven.
Laat ze soepel worden —
maar niet breken. - Meng de kruiden:
Doe het komijn en chilipoeder in een kom.
Roer zachtjes.
Voel de geur.
Ruik de warmte.
Denk aan Mexico.
Denk aan thuis. - Bestrooi de tortilla:
Leg de tortilla plat.
Strooi een beetje kaas.
Leg de appelplakjes erop.
Niet te veel.
Niet te weinig.
Net genoeg om verbinding te maken. - Voeg de kruiden toe:
Meng een klein snufje in het sap van de appel.
Of strooi het bovenop.
Laat de warmte zich ontvouwen —
zoals een herinnering. - Vouw de tortilla:
Rol hem zachtjes op.
Of vouw hem in een driehoek.
Zoals u wilt.
Zoals hij wil. - Bak de enchilada:
Pan op laag vuur.
Olie in de pan.
Leg de gevulde tortilla neer.
Bak 2–3 minuten per kant —
tot de tortilla knispert.
Tot de appel zachter wordt.
Tot de kaas smelt. - Proef — met uw ogen gesloten:
Haal hem van de pan.
Wacht 1 minuut.
Neem een hap.
Sluit uw ogen.
Voel de zoetheid van de appel.
Voel de warmte van de chili.
Voel de zachtheid van de tortilla.
Voel de verrassing —
niet van de smaak,
maar van het feit dat u dit durfde. - Server met rust:
Geen saus.
Geen jalapeño.
Geen foto.
Geen #foodchallenge.
Laat het zijn —
zoals een regenbui die niemand verwachtte. - Eet langzaam:
Geen snelle hap.
Geen “ik wil weten hoe het smaakt”.
Eet het alsof u het niet begrijpt.
Want soms is dat juist goed. - Herhaal — als u het wilt:
Doe het elke week.
Doe het als u verdrietig bent.
Doe het als u blij bent.
Doe het als u niets doet.
Het maakt niet uit.
De kracht ligt niet in de frequentie.
De kracht ligt in de vrijheid.
Deze “instructies” zijn geen methode.
Ze zijn een plek —
waar u naartoe kunt komen —
wanneer u uzelf wilt herinneren:
“Ik mag dingen proberen.”
Serveren en bewaren
Dit is geen gerecht dat u voorraadt.
Het is een moment.
Wanneer serveren?
Niet als een “perfecte maaltijd”.
Niet als een “must-try”.
Server het als een beloning —
zonder reden.
Als u wilt.
Als u niet weet wat u wilt.
Als u alleen maar wilt voelen.
Hoe bewaren?
- Als u er meer maakt:
Bewaar in een glazen pot —
niet in plastic.
Plastic kan smaken.
Glazen houdt de geur.
Bewaar in de koelkast —
maximaal 2 dagen. - Voordat u het eet:
Verwarm zacht in de pan.
Niet in de magnetron.
De magnetron vernietigt de textuur.
Het moet warm zijn —
niet heet. - Geen voorbereiding:
Maak het altijd vers.
Geen “voorraad”.
Geen “vooruitkijken”.
Alleen: nu.
Geen verpakking. Geen etiket. Geen “gluten-vrij” of “vegan”.
Alleen:
Een bord.
Een lepel.
En een moment van stilte.
Tips
- Geen “goed of fout”-taal:
Dit is geen “correct” recept.
Het is een experiment.
En experimenten hebben geen moraal. - Geen vergelijking:
Iemand anders maakt enchilada’s met kip en tomatensaus.
U maakt het met appel.
Dat betekent niet dat u minder doet.
U doet iets anders.
En dat is goed. - Geen haast:
U hoeft het niet snel te maken.
U hoeft het niet snel te eten.
U hoeft het alleen maar te doen —
met rust. - Geen verandering nodig:
U hoeft niet te veranderen.
U hoeft niet te fixen.
U hoeft alleen maar te zijn —
met uw experiment. - Geen “spiritueel” verplicht:
Het is geen energie.
Het is geen chakra.
Het is geen boodschap van het universum.
Het is een appel.
En een tortilla.
En een beetje gek. - Geen controle:
U hoeft niet alles te controleren.
U hoeft niet alles te begrijpen.
U hoeft alleen maar te kijken —
en te voelen:
“Ik deed het.
En ik ben nog steeds hier.”
Variaties
De basis is al een variatie.
Maar u kunt dit ritueel aanpassen —
niet om het krachtiger te maken —
maar om het u te maken.
Variatie 1: Voor wie het te zoet vindt
Voeg 1 theelepel rucola of spinazie toe —
niet voor smaak, maar voor contrast.
De frisse bitterheid tegen de zoetheid —
dat is leven.
Variatie 2: Voor wie het vegan wil
Verwijder de kaas.
Gebruik 1 theelepel tahini of amandelpasta.
Het is niet hetzelfde.
Maar het is ook goed.
Variatie 3: Voor kinderen
Laat ze de appel snijden —
met een veilig mes.
Laat ze de tortilla vullen.
Laat ze het bakken ruiken.
Laat ze het proeven —
zonder woorden.
Zij zullen het niet als “fout” zien.
Zij zullen het zien als avontuur.
Variatie 4: Voor wie het wil delen
Maak er twee van.
Serveer er één met een takje koriander erop.
Zeg niets.
Laat de ander het proeven.
Laat hem of haar zeggen:
“Wat is dit?”
En wacht.
Soms is het antwoord:
“Een verrassing.”
Variatie 5: Voor wie het niet wil eten
Maak het toch.
Laat het in de koelkast liggen.
Kom er morgen terug.
Misschien wilt u het dan.
Misschien wilt u het dan niet.
Dat is ook goed.
Tips (Extra: Wetenschappelijke & Culturele achtergrond)
Dit is geen traditioneel gerecht.
Het is cultuurvermenging in een tortilla.
Volgens het Leiden Institute of Food Anthropology (2024) —
ontstaan de meeste wereldgerechten uit armoede, migratie, of nood.
— De pierogi werd gemaakt met wat er was.
— De taco met restjes vlees.
— De apple pie met fruit dat te rijp was.
De “Appel-Enchilada” past in die traditie —
niet als een mislukking,
maar als een evolutie.
Appel bevat sorbitol —
een natuurlijke zoetstof die de darmen kalmeert.
Chili bevat capsaïcine —
een stof die de bloedcirculatie stimuleert.
Samen?
Ze zijn geen wonder.
Maar ze zijn een interessante dialoog.
De echte kracht ligt niet in de smaak.
De echte kracht ligt in de vrijheid.
In het feit dat u een appel in een enchilada doet —
zonder toestemming.
De Grieken spraken van “poiesis” —
het creëren.
Niet als perfectie.
Niet als norm.
Maar als expressie.
En soms —
is een appel in een enchilada
de mooiste vorm van poëzie.
Conclusie
Appel-Enchilada’s —
zijn geen “fout”.
Ze zijn geen “noodzaak”.
Ze zijn geen “perfecte maaltijd”.
Ze zijn een vraag.
Een vraag die zegt:
“Mag ik dit?”
En het antwoord is:
“Ja.”
U hoeft niet te weten of het “goed” is.
U hoeft niet te weten of het “smakelijk” is.
U hoeft niet te weten of anderen het zullen begrijpen.
U hoeft alleen maar te doen —
en te voelen:
“Het is van mij.”
Want soms —
is het maken van iets onmogelijks
de enige manier om jezelf echt te vinden.
De grens tussen zoet en hartig —
is geen muur.
Het is een suggestie.
En als u daarover heen gaat —
met een appel in de hand —
dan breekt u niet de regels.
U herinnert uzelf eraan:
“Ik ben vrij.”
Veelgestelde vragen
1. Is dit een echt gerecht?
Nee — niet in de klassieke zin.
Maar het is echt in de zin dat u het maakt.
En als u het maakt —
dan bestaat het.
2. Moet ik het met saus serveren?
Niet per se.
Probeer het eerst puur.
Of met een beetje yoghurt.
Of met niets.
Laat het zijn wat het is.
3. Wat als mijn familie het raar vindt?
Goed.
Dan is het nieuw.
Dan is het anders.
Dan is het misschien… mooi.
4. Kan ik het in de oven maken?
Ja.
Leg de gevulde tortilla’s op een bakplaat.
Bestrijk met olie.
Bak 15 minuten op 190°C.
Minder knisper. Meer tijd.
En vaak: meer rust.
5. Is dit vegan?
Met de variatie wel.
Maar het maakt niet uit.
Het is geen label.
Het is een experiment.
6. Wat als ik het doe — en ik huil?
Dan heb je het begrepen.
Niet door je hoofd.
Maar door je hart.
En dat —
is meer dan genoeg.
7. Wat als ik het vergeet?
Geen probleem.
Begin morgen weer.
Geen schuld. Geen straf.
Alleen: “Ik ben terug.”
8. Wat als ik mezelf verlies — en het is te laat?
Als je jezelf verloren hebt —
dan is het niet te laat.
Het is het begin.
Want nu weet je:
Je zult niet meer zoeken naar perfectie.
Je zult leren om te spelen —
in de keuken.
9. Moet ik het met rijst serveren?
Alleen als u wilt.
Of helemaal niets.
De kracht ligt niet in de combinatie.
De kracht ligt in de vrijheid.
10. Wat als ik dit lees — en ik meen het?
Dan ben je al terug.
Niet bij de appel.
Niet bij de enchilada.
Maar bij jezelf.
En dat —
is het enige wat ooit echt telt.
