Er zijn geen stappen om te volgen.
Maar er is een proces —
een zachte, stille herinnering aan wat het betekent om menselijk te zijn.
- Lees het verhaal — maar niet als een oorlogsverhaal:
Lees niet om te bevestigen: “Zie je? Dat is wat mannen doen.”
Lees om te voelen:
“Wat voelde zij?
Wat voelde hij?
Wat voelde ik toen ik iets soortgelijks zag?” - Stop met zoeken naar de “booswicht”:
Geen man is “de booswicht”.
Er is geen “slechte man” —
maar een man die heeft geleerd dat het veiliger is om te doen —
dan te voelen.
Dat hij is getraind om te lijken —
dan te zijn. - Herinner je je eigen momenten:
Heb jij ooit iets gedaan —
omdat je bang was om te zeggen: “Ik weet het niet”?
Heb jij ooit iets overgenomen —
omdat je bang was om te vragen: “Kun je me helpen”?
Heb jij ooit iets “gemaakt” —
omdat je bang was om te laten zien dat je het niet kon? - Laat het verhaal rusten:
Laat het niet direct reageren.
Laat het niet delen.
Laat het niet veranderen in een meme.
Laat het liggen —
zoals een blad op de grond. - Vraag: “Wat heeft hem dit geleerd?”:
Was hij opgevoed om te controleren?
Was hij nooit aangemoedigd om te voelen?
Was hij ooit getoond hoe je vraagt?
Of werd hem geleerd: “Als je niet weet wat je doet —
doe het dan met autoriteit.” - Vraag: “Wat heeft zij geleerd?”:
Heeft zij geleerd dat ze alles moet doen —
omdat niemand anders het doet?
Heeft zij geleerd dat haar stem niet telt —
als ze niet schreeuwt?
Heeft zij geleerd dat haar pijn niet belangrijk is —
als hij het niet ziet? - Laat de woorden “gewapende incompetentie” los:
Ze zijn krachtig.
Maar ze zijn ook een muur.
Ze verbergen de pijn —
niet de oplossing. - Herhaal dit — als je het nodig hebt:
Doe het niet als een routine.
Doe het als een herinnering.
Als je weer een verhaal ziet —
en je woede opkomt —
dan is het tijd om terug te komen naar deze instructies.
Deze “instructies” zijn geen methode.
Ze zijn een plek —
waar je naartoe kunt komen —
wanneer je verloren bent.
Serveren en bewaren
Dit is geen oplossing.
Het is een thuis.
Wanneer serveren?
Wanneer je een verhaal leest —
en je hart klopt.
Wanneer je denkt: “Dat is mijn vader.”
Of: “Dat ben ik.”
Wanneer je jezelf herkent —
niet als slachtoffer,
maar als mens.
Server het als een hand die je vasthoudt —
terwijl je huilt.
Hoe bewaren?
- Schrijf je eigen verhaal op:
Niet over een ander.
Over jou.
Schrijf:
“Ik heb ooit…
Ik heb ooit gezegd…
Ik heb ooit vermeden…
Ik heb ooit geloofd dat ik…
En wat ik nu weet:…” - Bewaar het in een plek die je ziet:
Op je spiegel.
In je boek.
Onder je kussen.
Niet als een waarschuwing.
Als een herinnering:
“Ik ben niet alleen.
Ik ben niet fout.
Ik ben mens.” - Geen delen:
Deel dit niet op social media.
Niet omdat het “geheim” is.
Maar omdat het te diep is —
en omdat het alleen werkt
als het niet wordt getoond. - Geen “eindresultaat” verwachten:
Je zult niet “over” zijn.
Je zult niet “vergeten”.
Je zult leren —
hoe je met het verlies van verwachtingen leeft.
En dat —
is veel krachtiger dan oordeel.
Geen ritueel. Geen ketting. Geen kruiden.
Alleen:
Jezelf.
En de moed om niet te veroordelen —
maar te begrijpen.
Tips
- Geen schuld:
Het is niet jouw schuld dat hij het niet weet.
Het is niet zijn schuld dat jij het niet vroeg.
Het is een systeem.
Een cultuur.
Een leerproces —
dat iedereen heeft meegemaakt. - Geen vergelijking:
Iemand anders heeft een “perfecte partner”.
Jij hebt een man die de was niet doet.
Dat is geen mislukking.
Dat is een verhaal —
en elk verhaal is uniek. - Geen “toxic”-label:
Je hoeft niet te zeggen: “Hij is giftig.”
Soms is het gewoon…
onbewust.
En dat is harder te veranderen —
dan haat. - Geen “correctie” nodig:
Je hoeft hem niet te leren.
Je hoeft hem niet te veranderen.
Je hoeft alleen maar te kiezen:
“Ik wil niet meer wachten op zijn verandering.
Ik wil mijn eigen rust vinden.” - Geen “perfectie”:
Je hoeft niet “sterk” te zijn.
Je hoeft niet “over” te zijn.
Je hoeft niet “vrij” te zijn.
Je hoeft alleen maar te kiezen —
voor jezelf —
ook als het moeilijk is. - Geen “verhaal” zoeken:
Je hoeft niet te bewijzen dat je hebt geleden.
Je hoeft niet te bewijzen dat hij fout was.
Je hoeft alleen maar te voelen —
en dat te accepteren.
Variaties
Deze herinnering is flexibel.
Je kunt hem aanpassen —
niet om het krachtiger te maken —
maar om het jezelf te maken.
Variatie 1: Voor wie het als “mannenprobleem” ziet
Herhaal dit:
“Wat als dit niet over mannen gaat?
Wat als het over ons allemaal gaat?
Wat als we allemaal hebben geleerd:
‘Als je niet weet wat je doet —
doe het dan met autoriteit.’”
Variatie 2: Voor wie het als “mijn schuld” ziet
Herhaal dit:
“Ik heb niet moeten doen wat hij niet deed.
Ik heb niet moeten zijn wat hij niet was.
Ik heb niet moeten verbergen wat hij niet zag.
Ik heb niet moeten leven voor zijn onvermogen.”
Variatie 3: Voor wie het als “onmogelijk” ziet
Herhaal dit:
“Ik hoef niet te veranderen.
Ik hoef niet te vergeven.
Ik hoef niet te begrijpen.
Ik hoef alleen maar te stoppen —
met te verwachten dat hij wordt wat hij niet kan zijn.”
Variatie 4: Voor wie zichzelf herkent
Herhaal dit:
“Ik heb ook gewapend incompetentie getoond.
Ik heb ook gezegd: ‘Ik weet het.’
Ik heb ook gezegd: ‘Dat is niet mijn taak.’
Ik heb ook gezegd: ‘Ik ben niet verantwoordelijk.’
En wat ik nu weet:
Ik was bang.
En dat is oké.”
Variatie 5: Voor wie het niet gelooft
Herhaal dit:
“Wat als het niet over goed of slecht gaat?
Wat als het over leren gaat?
Wat als het over rust gaat?
Wat als het over mij gaat —
en niet over hem?”
Tips (Extra: Wetenschappelijke & Filosofische achtergrond)
Dit is geen feministische polemiek.
Dit is geen man-hating.
Dit is een cultuur die zichzelf herkent.
Volgens het Gender Role Theory van Sandra Bem —
worden mannen opgevoed om “sterk” te zijn, niet om “kwetsbaar” te zijn.
Ze leren:
— Vragen = zwakheid.
— Hulp vragen = faal.
— Emoties tonen = onmanlijk.
Dus leren ze:
“Doen.
Lijken.
Controleren.”
En vrouwen?
Ze leren:
— Zorgen = verantwoordelijkheid.
— Verbergen = kracht.
— Zeggen wat je nodig hebt = lastig.
Dus leren ze:
“Doen.
Zwijgen.
Verwachten dat anderen het zien.”
Deze dynamiek is geen “man tegen vrouw”.
Het is een systeem —
dat iedereen pijn doet.
De term “gewapende incompetentie” is nieuw —
maar het fenomeen is oud.
Het komt uit een wereld waarin je niet mag zeggen:
“Ik weet het niet.”
En daarom zeg je:
“Ik weet het.
En jij moet het doen.”
De Grieken spraken van “hybris” —
overdreven trots.
Maar wat als het geen trots is?
Wat als het een vermomde angst is?
Wat als de man die de was niet doet —
niet arrogant is,
maar bang is dat hij “niet goed genoeg” is?
En wat als de vrouw die alles doet —
niet sterk is,
maar bang is dat als ze stopt,
alles instort?
De echte kracht ligt niet in het aanwijzen van fouten.
De echte kracht ligt in het herkennen van de angst —
en het kiezen voor rust.
Je hoeft niet te veranderen.
Je hoeft niet te verlossen.
Je hoeft niet te vergeten.
Je hoeft alleen maar te kiezen:
“Ik wil niet meer wachten op een man die niet kan zijn wat hij niet is.
Ik wil mijn eigen rust vinden.”
Conclusie
De 30 verhalen zijn niet over mannen.
Ze zijn over ons allemaal.
Ze zijn over een wereld waarin we leren:
— Als je niet weet wat je doet —
doe het dan met autoriteit.
— Als je niet kunt voelen —
doe het dan met controle.
— Als je niet kunt vragen —
doe het dan met stilte.
En we hebben allemaal geleerd dat.
De man die de was niet doet —
is niet de booswicht.
Hij is een kind dat nooit is geleerd hoe hij moet vragen.
De vrouw die alles doet —
is niet de heldin.
Ze is een kind dat nooit is geleerd hoe ze mag stoppen.
De echte gewapende incompetentie is niet in het gedrag.
Het is in de stilte die erachter zit.
De stilte waarin we geen ruimte maken voor kwetsbaarheid.
De stilte waarin we geen ruimte maken voor hulp.
De stilte waarin we geen ruimte maken voor “ik weet het niet”.
Je hoeft niet te veranderen.
Je hoeft niet te verlossen.
Je hoeft niet te vergeten.
Je hoeft alleen maar te kiezen:
“Ik wil niet meer wachten op een ander.
Ik wil mijn eigen rust vinden.”
En als je dat doet —
dan verandert niet hij.
Dan verander jij.
En dat —
is de enige echte verandering.
Veelgestelde vragen
1. Is dit een “man-hating”-artikel?
Nee.
Dit is een artikel over menselijkheid.
Het is niet over “mannen zijn slecht”.
Het is over “we zijn allemaal getraind om te verbergen —
en dat pijn doet.”
2. Wat als ik het niet wil geloven?
Je hoeft het niet te geloven.
Je hoeft het alleen maar te lezen —
en dan kijken:
Wat voelt het in je?
Wat herken je?
Wat verbergt het?
3. Moet ik mijn partner veranderen?
Nee.
Je hoeft hem niet te veranderen.
Je hoeft hem niet te leren.
Je hoeft alleen maar te kiezen:
“Ik wil niet meer wachten op zijn verandering.
Ik wil mijn eigen rust vinden.”
4. Wat als ik mezelf herken?
Dan heb je het begrepen.
Niet door je hoofd.
Maar door je hart.
En dat —
is meer dan genoeg.
5. Is dit een feministisch verhaal?
Niet als je het zo wilt zien.
Het is een menselijk verhaal.
En het is ook een verhaal over mannen —
die nooit zijn geleerd hoe ze mochten zijn.
6. Wat als ik het niet wil delen?
Geen probleem.
Het is niet bedoeld om gedeeld te worden.
Het is bedoeld om te worden gevoeld.
7. Wat als ik het wel wil delen?
Deel het niet als een lijst.
Deel het als een vraag:
“Wat heb jij zelf verbergen geleerd?”
8. Is dit een uitnodiging om te vergeven?
Niet per se.
Vergeving is geen verplichting.
Maar rust is een keuze.
En je kunt rust vinden —
zelfs zonder vergeving.
9. Wat als ik nog steeds boos ben?
Dan ben je boos.
En dat is goed.
Maar zeg erbij:
“Ik ben boos —
maar ik wil niet langer de pijn van anderen dragen.”
10. Wat als ik dit lees — en ik huil?
Dan heb je het begrepen.
Niet door je hoofd.
Maar door je hart.
En dat —
is meer dan genoeg.
